HOLLANDSE GEDICHTEN
Dagloon
Wegvalt, achterover, de minderende maan,
namiddags als gebogen mannen schaften gaan,
onder witte wolken, bij de dikke boom.
Daar dut de een, de ander ligt gewoon.
En deze dag verandert niet de vorigen.
De oogst beveelt het heer van horigen
en het luie dromerige licht,
september streelt het rimpelend gezicht.
Maar als het dagloon is gestreken en de ploeg
scheurt de grond, als moe van het gezwoeg,
gezonken hoofd op zwarte hand berust;
dan zeist de knecht het riet dat aan de slootkant buig-
zaam wiegt, met felle haal en steekt de brand in't ruig.
Er schroeit verdriet. Het land ligt uitgeblust. |
